زندگـــی زیبـاســـت

زندگـــی زیبـاســـت چشمـی بـاز کـن       گردشـــی در کوچــه باغ راز کن

 هر که عشقش در تماشا نقش بست       عینک بد بینی خود را شکسـت

علـت عـاشــــق ز عـلتــها جــداســـت     عشق اسطرلاب اسرار خداست

من مـیـــان جســـمها جــان دیـــده ام      درد را افکنـــده درمـان دیـــده ام

دیــــده ام بــر شـــاخه احـســـاســــها       میتپــد دل در شمیــــم یاســـها

 زنــدگــی موسـیـقـی گنـجشـــکهاست      زندگی باغ تماشـــای خداســت

 گـــر تـــو را نــور یـقیــــن پیــــــــــدا شود      می تواند زشــت هم زیبا شـــود

 حال من، در شهر احســــاسم گم است     حال من، عشق تمام مردم است

زنـدگــی یــعـنـی همیـــــــن پــروازهــا      صبــــح هـا، لبـخند هـا، آوازهــــــا

 ای خــــطــوط چهــــره ات قـــــــرآن مـن      ای تـو جـان جـان جـان جـان مــن

 با تــــــو اشــــعارم پـر از تــو مــی شـود      مثنوی هایـم همــه نو می شـــود

 حرفـهایـم مــــرده را جــــان می دهــد      واژه هایـم بوی بــــاران می دهـــــد

مــــــــــــاه کنعــــــانم

  کرده ام ناله بسی در پی هـم نفسی  - بشنوم نیمه شبان نالــه های جرسی

چـــرا شــور و فغـــان دارم

شکــــایت ز آســـمـــان دارم

نه زین گـــریم نه زآن نالـــم

بــــت نامهـــــــــــــربان دارم

    گـــرچــه بیـمار دل خسـته و زارم – مـــی کشد یاد تو شب بر جبل کار دلــم

    بیا ای ماه کنعانم بیا لعل بدرخشانم – رها کی می کند یکدم تب عشقت گریبانم

                

                

مــرا افســـون چشمانت زده برده است مـــی دانم

چــرا بیهوده می گـــویی دل چـــون آهــــن دارم

چرا بیهوده می کوشی که بگریزی ز آغـــوشم

از این ســوزنده تر نخــواهــی یافت آغـــــوشی

نمـــی ترســــی کـــــه بنــــویســـــند نامـــــت را

به سنــگ تیـره گوــری شب غــمناک خاموشی

بیا دنیــا نمـی ارزد به این پرهــیز و این دوری

فـــدای لحـــظه شـــادی کنـــیم رویـا هسـتی را

لبــت را بر لبـــم بگـــذار که این سـاغــر پر می

چنــان مستــت کنــم تا پا که دانی قـدر مستی را

                

                

بگذار بگریم

بگذار بگریم و من بگذار بگریم

            بگذار در این نیمه شب تار بگریم

در ماتم پژمرده گلها ی امیدم

            بگذار که چون ابر به گلزار بگریم

او رفت امید دل من دور شد از من

             بگذار که در دوری دلدار بگریم

در ورته دیوانگی ام می کشد این عشق

             بگذار در این عاقبت تار بگریم

 

شکسـت عهـــد من

 

شکسـت عهـــد من و گفت هرچه بود گذشت

به گریه گفتمش آری ولی چه زود گذشت

                             بهـــار بود و تو بودی و عشـــــــق و امید

                            بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود گذشت

شبی به عمر گرم خوش گذشت آن شب بود

که در کنـار تو با نغمـــه و ســـرود گذشت

                         چه خاطرات خوشی در دلم به جای گذاشتی

                         شبــــــی که با تو مــــرا در کنار رود گذشت

گشود بس گره آن شب ز کار بسته ما

صبا چو از بر زلف مشک سود گذشت

                         غمین مباش و میندیش از این سفر که تو را

                         اگر چـه بر دل نازک غمــــــی فزودگذشت

 

 

هر که در سینه دلی داشت به دلـداری داد...

قصه ها بر من گذشت تا بدانم کیستم / سرگذشتم هرچه بوده من پشیمان نیستم

من اگر سردار عشقم یا که پاکباخته ام / سرگذشتم را به دستان خودم ساخته ام

 

هر که در سینه دلی داشت به دلـداری داد
دل نفرین شده ی ماست که تنهاست هنوز

 

 

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــــﯽ ﺩﺧﺘــــﺮﯼ ﮐﻪ ﻭﻗﺘــــﯽ

ﻋﺸﻘﺸﻮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨـــﻪ ﺩﻟﺶ ﭘــﺮ ﻣﯿﮑﺸـــﻪ

ﺑﭙــﺮﻩ ﺗﻮ ﺑﻐﻠــﺶ ﻭﻟﯽ ﻧﺠــﺎﺑﺘﺶ

ﻧﻤﯿـــﺬﺍﺭﻩ .

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــــﯽ ﭘﺴــﺮﯾﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺑــﺎﺭﻡ ﺑﻪ

ﺧــﻮﺩﺵ ﺍﺟـــﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩ ﺩﺳﺘــﺶ ﺑﻪ

ﻋﺸــﻘﺶ ﺑﺨﻮﺭﻩ ﻭﻟﯽ ﭘﺎﺵ ﺑﯿﻔﺘـــﻪ

ﺩﺳﺘـــﺎﺷﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﻣﯿـــﺪﻩ .

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــــﯽ ﮐﺴــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻨـــﯽ ﻧﺪﺍﺭﻥ

ﻭﻟﯽ ﺭﻭﺯﮔـــﺎﺭ ﭘﯿـــﺮﺷﻮﻥ ﮐــــﺮﺩﻩ ....

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــــﯽ ﺩﻻﻣـــﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓٍ

ﮐﺴـــﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻦ ﺩﻝ

ﭼﯿﻪ ؟

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘــــﯽ ﺧﻮﺩﺗــﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﺗﮏ

ﻭ ﺗــﻮﮎ ﺑﻌﻀـــﯿﺎﺷﻮ ﺗﺠـــﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﯾﻦ

ای کاش که در نیمه ی این راه
فریاد نمی زدی که برگرد...
ای کاش که این قصه نمی شد

ای کاش شبانگاه که می شد
این پنجره تا صبح سحر باز نمی ماند
حسرت زده ای بر لب این پنجره ای کاش
با یاد دو چشمان تو آواز نمی خواند

ای کاش کلاغی که فرورفت در افاق
در باغچه کوچک تو باز نشیند
تا از طرف من ،سر فرصت دوسه باری
آشفتگی حال تو را خوب ببیند

ای کاش که این ابر که مهمان شده در شهر
تا شهر تو رقصنده و طناز بیاید
هر گاه که تو خیره شوی بر دل این ابر
باران وفاداری من بر تو ببارد

ای کاش دوباره برسد لحظه دیدار
ویرانه شود این همه آشفتگی و درد
ای کاش...
فریاد نمی زدی که برگرد...

 

31

ای بهشتی رخ طوبی قد خورشید لقا

بشنو این بیت خوش از خسرو جاوید لقا

« تو اگر پای به دشت آری شیران دژم

بگریزند ز پیش تو چو آهوی ختا»

با دو زلفت سخن از مشک ختن محض غلط

با دو چشمت مثل از آهوی چین عین خطا

چشم پر خواب تو هم خسته و هم خسته نواز

زلف پر تاب تو هم عقده و هم عقده گشا

هم فکندی سر یک قوم به شمشیر ستم

هم شکستی دل یک جمع به بازوی جفا

مدعا در دل من هیچ نماند از دهنت

بس که دشنام شنیدم به مکافات دعا

دوش حرفی زدم از گوشه به چمن

تا ننازد پس از این نرگس بی شرم و حیا

خون مژگان تو امروز گذشت از سر من

تا دگر پا نگذارم به سر کوی وفا

دست خالی نتوان رفت به خاک در دوست

قدمی همرهم ای چشم گهربار بیا

بر سر طالب اگر تیغ ببارد ز سپهر

نکند دامن مطلوب خود از چنگ رها

بی‌دل شیفته هرگز نخروشد ز گزند

عاشق دلشده هرگز نگریزد ز بلا

گر فروغی لب خسرو مددی ننماید

من کجا نکتهٔ شیرین شکربار کجا

شرف کعبهٔ اسلام ملک ناصردین

آن که جان آمده در حضرتش از بهر فدا

آن شهنشاه کرم پیشه که بر خاک درش

شیوهٔ بنده بود گاه دعا، گاه ثنا